Καινούργια σελήνη

Ξύπνημα στις έξι το πρωί , πότισμα , μαγείρεμα , διάφορα συμμαζέματα , μετά θάλασσα.
Επιστροφή. Κολατσιό , σκούπισμα , σφουγγάρισμα , παιχνίδι με τα παιδιά , μεσημεριανό , πιάτα , δεν κοιμούνται με τίποτα , ζωγραφικές κι άλλο παιχνίδι, απογευματινό , δουλειές στον κήπο , μπανιαρίσματα , ύπνος...και επιτέλους βγαίνω ήρεμη στη βεράντα. Πίσω απ' τα πυκνά φύλλα της φορτωμένης μυγδαλιάς η λάμψη του είναι εκτυφλωτική.
 '' Μα έχει πανσέληνο απόψε κι είν' ωραία...'' ακούω , όχι με τη φωνή της Αλεξίου , αλλά
μιας φίλης απ' τα παλιά που χαθήκαμε κάποτε...
Μένω και κοιτάω το φεγγάρι. Ποτέ δε μου άρεσε η πανσέληνος , σα να μου χάλαγε η διάθεση.
Μόνο μια φορά θυμάμαι , εδώ στο εξοχικό , ήμουν κάπου στα δέκα, όταν είδα το αυγουστιάτικο φεγγάρι να βγαίνει κατακόκκινο μέσα από τη θάλασσα , ολοστρόγγυλο , πελώριο , σαν άπλωνα το χέρι μου θα το 'πιανα κιόλας . Τόσο με άγγιξε η εικόνα αυτή που άλλο φεγγάρι δεν κοίταξα ξανά.
Καμία άλλη πανσέληνος δεν έχει καταφέρει ως και τα σήμερα να μου κόψει την ανάσα, να με κάνει να κοιτώ ανήμπορη να βγάλω μια λέξη, να κάνω μια σκέψη...
Και τούτο δω το σημερινό , όχι πως έχει κάτι το φοβερό , αλλά έτσι όπως ξεπρόβαλλε πίσω απ' τη
μυγδαλιά μου , που στον κορμό της πάνω όλο το απόγευμα ήμουν σκαρφαλωμένη να μαζεύω τους νόστιμους καρπούς , κάπως με ξάφνιασε.
Και είναι τόσο λαμπερό απόψε ή έτσι μου φαίνεται τουλάχιστον , μιας κι η λάμπα του δρόμου κάηκε και δεν κλέβει πια τη λάμψη τ' ουρανού. Το κοιτώ και σα να με τρυπάει η λάμψη του ίσα μέσα στην καρδιά. Και έτσι ξαφνικά νιώθω τόσο όμορφα , έχω ξεχάσει όλη την κούραση και τον εκνευρισμό της μέρας. Ο κήπος αστράφτει κάτω από τις ασημένιες αχτίδες. Οι ντοματιές έχουν γεμίσει καρπούς , την άλλη βδομάδα σίγουρα θα φάμε γλυκιές ντοματούλες , οι μελιτζάνες κι οι πιπεριές το ίδιο , σύντομα θα είναι έτοιμες να τις κόψουμε.
Τα αρώματα από τα γιασεμιά και τα νυχτολούλουδα έχουν μπερδευτεί και με μεθάνε. Η γάτα μου τρέχει κυνηγώντας ακρίδες και νυχτοπεταλούδες , αν και δεν έχει ζέστη , τα τζιτζίκια έχουν τα δικά τους να πουν κι ένα τριζόνι χαλάει την ομοφωνία τους.
Το δροσερό αεράκι παίρνει μακριά την κάψα της καλοκαιριάτικης μέρας και κάνει τα φύλλα των δέντρων να θροίζουν απαλά. Με συνεπαίρνει όλη αυτή η ομορφιά της φύσης , χάνομαι μέσα στη γλυκιά πανδαισία των αισθήσεων.
Πώς αντέχω να ζω στην Αθήνα ; Εγκλωβισμένη στους τσιμεντένιους τοίχους , περιορισμένη στα λίγα τετραγωνικά μέτρα του σπιτιού μου; Πώς αντέχω να μη βλέπω λίγο πράσινο , να μην μπορώ να βγω έξω , να γεμίσω τα πνευμόνια μου καθαρό αέρα ; Να μην μπορώ να τρέξω στα λιβάδια , τα πνιγμένα με παπαρούνες , ν' ανέβω στις βουνοκορφές , να βουτήξω στα γαλάζια νερά του Αιγαίου;
Μόνο απ' το σχολείο κάθε πρωί , βλέπω από το παράθυρο το Σαρωνικό και την Αίγινα που τόσο αγαπώ και με φαντάζομαι εκεί να βολτάρω στα χωριά της , να λιάζομαι στις παραλίες της και να χαζεύω τη θέα στο σπίτι της φίλης μου της Ιωάννας.
Κι όταν τα παιδιά γράφουν στον πίνακα, πάλι κοιτώ απ' το παράθυρο κι ονειρεύομαι κήπους κατάφυτους και ακτές δαντελωτές και καθαρό αέρα ν' αναπνέω για να μένει κι η ψυχή καθάρια...
Πόση ομορφιά υπάρχει σ' αυτόν τον κόσμο που για όλους μας υπάρχει χώρος , που σε όλους μας έχει να δώσει κι  όλους μπορεί να μας θρέψει.
Πόσο όμορφη είναι η ζωή .
Πόσα ωραία πράγματα υπάρχουν γύρω μας ικανά να διεγείρουν όλες τις αισθήσεις.
Τι μικρά πλάσματα εμείς οι άνθρωποι , να μην μπορούμε να ευχαριστηθούμε τίποτα , να κλείνουμε τα μάτια στην πραγματική ευτυχία και να την αναζητούμε σε υλικά αγαθά.
Έχθρες , διχόνοιες και  άνθρωποι εναντίον ανθρώπων , αντί να μας κατακλύζει η αγάπη.
Το πιο υψηλό κι ακόμα το πιο αγνό απ' όλα τα συναισθήματα.
Κι εκεί που αναρωτιέμαι τι έπαθα απόψε και σκέφτομαι όλ' αυτά , συνειδητοποιώ πόσο καιρό είχα ν' ακούσω το ψιθύρισμα των φύλλων και την πολυλογία των τζιτζικιών , να δω τα λουλούδια ν' ανοίγουν τα άνθη τους στην πρωινή δροσιά , να μυρίσω το θαλασσινό αέρα , τον καθαρό , όχι αυτόν που παλεύει να συνυπάρξει με τα αντηλιακά και τις εξατμίσεις, να νιώσω την καρδιά μου έτσι λεύτερη κοντά στη φύση.
Γιατί τελικά αυτό που εγώ θέλω πιο πολύ απ' όλα είναι να νιώθω ελεύθερη.


Μαρίνα Γιάννου