Κάθε μέρα

Αμίλητη σηκώθηκα το πρωί , είδα τους δικούς μου να κοιμούνται ήρεμα
κι έκλεισα λίγο το παράθυρο στην πρωινή δροσούλα . 
Η ησυχία του σπιτιού μοιάζει μυστήριο κι εγώ δεν ξέρω τι να κάνω.
Φοβάμαι ν' ανοίξω την τηλεόραση , οι κάνες των όπλων στοχεύουν ανθρώπους.
Το εμπορικό κέντρο φόρεσε μοβ κορδέλα κι εμείς το πένθος στο μανίκι.
Ένα ατέλειωτο πένθος που το κουβαλάμε παντού , όλη τη μέρα , σ' όλο το μυαλό και την καρδιά.
Πέρσι έβλεπα τους πνιγμένους , νόμιζα πως γίνομαι μούσκεμα κι η ανάσα μου είχε γίνει δυσεύρετη
κάτω απ' το νερό  μες στο σαλόνι του σπιτιού μου.
Τώρα τα ίχνη του τέρατος τα βλέπω στη στεριά. Πλατείες με νεκρική σιγή , τανκς σε λωρίδες κυκλοφορίας, σκορπισμένα παπούτσια και κούκλες δακρυσμένες.
Ο τρόμος κάνει τη βόλτα του ανενόχλητος , μπαίνει σ' αεροδρόμια και παριστάνει τον επιβάτη , 
πίνει στα γρήγορα ένα γαλλικό καφέ κι ύστερα κάνει τα ψώνια του στο Μόναχο
με μαύρες σακούλες, τρύπιες κι ανοιγμένες.
Μες στο σαλόνι του σπιτιού μου πάλι , μαζεύω κάθε μέρα τα συντρίμμια, φυλάω φωτογραφίες 
κι ονόματα για να τα δώσω στις οικογένειες των νεκρών, σκουπίζω κάλυκες από τις σφαίρες
και καθαρίζω τα τζάμια από τη στάχτη των καιρών.
Κάθε μέρα αυτό κάνω.
Την ώρα που οι δικοί μου κοιμούνται ήρεμα στη θέση τους.




Γιώτα Καραγιάννη