Η απορία

Ο χρόνος μου είναι 

60 δευτερόλεπτα στο λεπτό 

και η αγωνία να αιωρηθώ 

όσο μπορώ περισσότερο 

πάνω από το γαλάζιο κενό.

Ο ίλιγγος σφίγγει το στομάχι 

και μ’ απειλεί 

πως δε θα τα καταφέρω.

Ο χώρος μου είναι 

100 εκατοστά στο μέτρο 

κι ένα διάφανο ρολόι 

σε δωμάτιο φτιαγμένο από γυαλί.

Απλώνω το πόδι, 

ταλαντεύομαι να φτάσω το σκαλί.

Για κάποιο λόγο πέφτω 

ενόσω γυρνούν οι σελίδες του Ιούλιου Βερν 

και τρίζουν τα παλιά ρολόγια.

Στο τέλος η απορία μένει 

αν όλα συμβαίνουν πραγματικά 

και από πού έρχονται τα όνειρα.

Γιώργος Γιώτης (1/4/2012)