Μ' ένα όνειρο τρελό

Πέρσι τέτοιο καιρό , ονειρεύτηκα . Ήμουν ξύπνια κι ήταν πολλοί.
Ονειρεύτηκα μια χώρα που αγαπάει τα παιδιά της , τους ηλικιωμένους και τους νεκρούς της.
Μια χώρα που δεν υβρίζει και δεν ασχημονεί.
Μια χώρα που ο χτίστης χτίζει κι ο αγρότης σπέρνει. Μια χώρα που δε λαδώνει , ούτε λαδώνεται.
Μια χώρα που τα σχολεία της είναι σκέτη αγκαλιά κι οι δάσκαλοί τους ευτυχισμένοι. 
Μια χώρα που στα σπίτια της απλώνουν το βιτάμ στο ψωμί πανευτυχείς όλοι μαζί, όπως ακριβώς στις διαφημίσεις. Μια χώρα που σε κοιτάει κατάματα, δε λέει ψέματα, διαβάζει βιβλία κι ακούει μουσική. Μια χώρα που σέβεται το διαφορετικό στ' αλήθεια, χωρίς κονκάρδες και διακριτά σύμβολα.
Μια χώρα που δε φωνάζει συνέχεια το εκατό  όταν διαφωνεί , ούτε σε δείχνει με το δάχτυλο.
Μια χώρα ήρεμη που αγαπά την πρόσθεση και τους συμπλεκτικούς συνδέσμους κι ας ζούμε στην εποχή της αφαίρεσης. Μια χώρα που χαίρεται με την επιτυχία του διπλανού ,
δε ρίχνει λάσπη και δε θέλει να σε εξοντώσει.
Μια χώρα που δεν της αρέσει το βόλεμα , ούτε  το λιθοβόλημα.
Ναι , πέρσι τέτοιος καιρός ήταν. Ήμουν ξύπνια κι ήταν πολλοί.
Το όνειρο που φυσούσε στις πλατείες και τα έβαφε όλα πορτοκαλί ,πήρε αναβολή.
Η αναβολή στα όνειρα είναι πάντα μεγάλη πληγή κι όταν αλλάζει ο καιρός πονάει.
Ένας χρόνος πέρασε που μοιάζει με αιώνα , ψάχνοντας για μια παράγραφο αυτού του ονείρου.
Γιατί και μια παράγραφος να ήταν σωστή , στ' αλήθεια, δε θα μ' ένοιαζε καθόλου, αν η ελληνική αποστολή στις συναντήσεις κρατών, φορούσε ακόμα και χλαμύδα.
Μόνο για μια παράγραφο.
Του περσινού ονείρου.



Γιώτα  Καραγιάννη