Χρέος

Η ανθρωπότητα τρελαίνεται . 
Στέκεται ώρες στη γραμμή για ένα κομμάτι ψωμί , περπατά στο λιοπύρι να βρει καταφύγιο, 
κουβαλάει τα παιδιά της στην πλάτη, βγάζει μαχαίρι για λίγα ευρώ και ξεγυμνώνεται σε γήπεδα περιμένοντας τη Νέμεση.
Άνθρωποι εναντίον ανθρώπων , καπνοί από σώματα που καίγονται , άσπρα σεντόνια 
στους δρόμους και σειρήνες να τρυπάνε τ' αυτιά, μόνο σειρήνες για να σκεπάζουν τις κραυγές. 
Η ανθρωπότητα τρελαίνεται.
Τρώει σκουπίδια , ξαπλώνει στο πάτωμα με το περίστροφο στο κεφάλι , ματώνει απ' τα συρματοπλέγματα και πατάει χιλιόμετρα ξυπόλητη. Φτύνει κατάμουτρα τη ζωή, κρύβεται κάτω από σημαίες και κηδεύει κάθε λεπτό. Σκύβει το κεφάλι για να περάσουν οι βόμβες, ψάχνει ένα τετράγωνο γης, κρύβεται απ' τον παρανοικό που θα πατήσει ένα κουμπί και στεγνώνει τα δάκρυα με μουντζουρωμένη παλάμη. Στρώνει κουβέρτες πίσω από κάγκελα, περπατάει με τα χέρια ψηλά , ψάχνει τις τσέπες της μα είναι άδειες και πάει κατευθείαν για ανάκριση.
Η ανθρωπότητα στο κρατητήριο κι όσοι απομείναμε , καταλαβαίνουμε την παραβίαση της ανθρώπινης φύσης , τη γράφουμε σε στίχους ή σε κείμενα , τη συζητάμε μεταξύ μας , παρακολουθούμε στενά το παράλογο και κρατάμε ένα χάδι και μια αγκαλιά για τη στιγμή εκείνη που τα τραύματα θα πρέπει επιτέλους να κλείσουν .
Κι ας έχουμε γεμίσει αίματα.
Μια τρελή ανθρωπότητα θα χρειαστεί άμεσα να της μιλάμε ήρεμα , να της δείχνουμε ουρανό και να της διηγούμαστε ιστορίες που δε θα την τρομάζουν.
Όσοι απομείνουμε , αυτό θα κάνουμε.




Γιώτα Καραγιάννη