Ήθελα πάντα ένα λευκό ποδήλατο με καλαθάκι μοβ για να βάζω λουλούδια , συγκεκριμένα ανεμώνες. Πάντα προσπαθούσα να ισορροπώ πάνω σ' ένα ποδήλατο αλλά το δικό μου κέντρο βάρους , λες και δεν ήταν ποτέ συμβατό . Όλες μου οι προσπάθειες κατέληξαν στο κενό ή καλύτερα πάνω σ' ένα τοίχο απέναντι απ' το διώροφο που μέναμε. Κάτι μώλωπες μόνο , μερικές γρατζουνιές και μια απόφαση πως δε θα επιχειρήσω ξανά.
Άρχισα τότε να σχεδιάζω ποδήλατα σε χαρτί και ν' ακούω με κλειστό στόμα και μάτια ανοιχτά σαν κάμερα τις συζητήσεις φίλων για τροχούς , δυναμό , κόρνα και φωτάκι πορείας .
Αγαπημένες μου σκηνές σε ταινίες , έγιναν εκείνες με τις παρέες που οδηγούν ποδήλατο χαμογελώντας. Αγαπημένη μου χώρα η Ολλανδία με σήμα κατατεθέν το ποδήλατο.
Το πρώτο πράγμα που ήθελα να μάθει η κόρη μου μετά το ''μαμά '' και '' μπαμπά'' ήταν ποδήλατο.
Οι φίλοι κατά καιρούς προσπαθούσαν να μ' ενθαρρύνουν : '' Έλα, βρε , δεν είναι τίποτα! '' σα να έπρεπε ν' ανέβω σ' ένα άγνωστο άλογο , όπως τότε στα Ζαγοροχώρια που αναστέναζε το άλογο μαζί με το Βοιδομάτη. Έτσι αναστέναζαν κάθε φορά κι οι φίλοι μου.
Τα χρόνια πέρασαν μ' αυτό τον καημό, μέχρι που άρχισα να φτιάχνω τα δικά μου ποδήλατα από λέξεις. Έτσι κάνω ακόμα και σήμερα ταξίδια μακρινά , τα παρκάρω κάτω από σκιερά πλατάνια και πίνω νερό από δροσερές πηγούλες. Τα οδηγώ σε ανεξερεύνητα τοπία , μπαίνω σε απάτητα δάση και ψάχνω για ξέφωτο. Φορτώνω λουλούδια το μοβ καλαθάκι και τα μοιράζω στους περαστικούς. Χαμογελώντας όλ' αυτά , χωρίς να κουράζομαι.
Κι αν τύχει να ταξιδεύουν κι άλλοι άνθρωποι μαζί μου , ακόμα καλύτερα.
Βρίσκω αυτόματα το δικό μου κέντρο βάρους .
Εντελώς μαγικά , μ' ένα περίεργο τρόπο, τότε γίνεται συμβατό.
Γιώτα Καραγιάννη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου