Ματαντόρ

Το αμφιθέατρο γεμάτο.
Η αρένα στέλνει  με αδηφάγο μένος στις κερκίδες , το παιχνίδι με το θάνατο.
Ο ματαντόρ χορεύει μπροστά στον ταύρο. Οι ξύλινες χρωματιστές βέργες καρφώνονται στη ράχη
του ζώου. Το πλήθος πανηγυρίζει . Έχει πληρώσει πολλά λεφτά και το θέαμα αποζημιώνει .
Ταυροκαθάψια με θάνατο . Η ανδρεία , η γενναιότητα κι  η ικανότητα του ματαντόρ εξαρτώνται απ' τις ιαχές του κόσμου. Οι βοηθοί , το ίδιο.
Μόνο ο ταύρος είναι ανεξάρτητος. Απρόβλεπτος.
Μια απότομη κίνησή του κι ο νεαρός ταυρομάχος σωριάζεται στο έδαφος. Δε σηκώνεται ποτέ.
Αφήνει παγωμένη την αρένα . Έχει χάσει.  Ο θάνατος άλλωστε πάντα  παραμονεύει  σιωπηλός.
Έφυγε με πολλά ζευγάρια χέρια . Σκυφτός . Σαν κουβάρι χρυσοκίτρινης κλωστής , χωρίς σκοπό.
Ο ταύρος τον ακολούθησε , χωρίς χρυσοκίτρινη κλωστή , μαζί με τη μητέρα του.
Μαζί κι οι τρεις  θα  κάνουν το ταξίδι αυτό , με τις βέργες να αιωρούνται στον αέρα και το κόκκινο πανί να σκεπάζει τα σώματα. Σαν ελάχιστος φόρος τιμής , σα σπονδή.
Μαζί κι οι τρεις .
Ταγμένοι στο βωμό της πολιτιστικής κληρονομιάς , της κερδοφόρας επιχείρησης
και της ρωμαικής αρένας.
Ο ματαντόρ τώρα χορεύει  αέρινος , μπροστά στον ήρεμο ταύρο , με κινήσεις κοφτές ,
σα να χορεύει τανγκό. Ίσως και να ζητάει τη λύτρωση που είχε πεθάνει δεκάδες φορές , από λίγο , πριν μπει σ' αυτή την κατάμεστη  αρένα .
Δεκάδες φορές πριν συναντήσει τον ταύρο.
Δεκάδες φορές που είχε σκοτώσει κάτι μέσα του .
Την ίδια στιγμή που  πήρε τη μεγάλη  απόφαση ότι μπορεί να σκοτώσει.
Όπως ακριβώς έκανε κι ο ταύρος.


Γιώτα Καραγιάννη