Η ακινησία του καλοκαιριού μπαίνει στο καθιστικό , ανακατώνει τα ριχτάρια , κάνει ένα σκέρτσο πάνω στην κουρτίνα που κουνιέται σα Τζίλντα και βγαίνει για χυμό μανταρίνι στη βεράντα με ξινισμένο ύφος.
Στο μεταξύ, απόλυτη ησυχία στη βουκαμβίλια της εισόδου , στα παράθυρα που κουτσομπολεύουν το ηλιοβασίλεμα και μια απίστευτη αδιαφορία στα βάζα που περιμένουν λουλούδια.
Η ακινησία δε μιλιέται , δεν αναλύει απόψεις , δεν κάνει ερωτήσεις , ούτε στοχάζεται.
Είναι μια ψηλομύτα με αυστηρή μύτη κι έχει αυτό το χτύπο ρολογιού στις φλέβες, λίγο πριν σταματήσει. Σε τεστάρει διαρκώς με κόκκους ιδρώτα στο μέτωπο, με ευθείες γραμμές μυρμηγκιών που στρατοπεδεύουν στην άκρη του μπαλκονιού , δίπλα απ' τον μπενζαμίνο και με το αγαπημένο μακό μπλουζάκι που φέτος δεν σου κάνει με τίποτα.
Γελάει σαρκαστικά όταν κολλάει ο ανεμιστήρας και πασπαλίζει με επιπλέον σκόνη τα έπιπλα για να σου δείξει ποιος είναι ο αρχηγός. Είναι αχόρταγη, θέλει να καταπιεί το μυαλό σου και τις άκρες των χεριών , το χρώμα της είναι κιτρινομπέζ και βλέπει παλιές ελληνικές ταινίες στη διαπασών. Αυτές του '50.
Άμα σ' επισκεφτεί , μην ταραχτείς.
Βάλε Bill Withers να παίζει, πάρε κεράσια στην ποδιά σου για χρώμα και σκέψου με φίλους σου παλιές εκδρομές , με τα γέλια να ηχούν στο δωμάτιο. Αυτές που θυμάσαι ακόμα μετά από τριάντα χρόνια.
Η ακινησία να ξέρεις σιχαίνεται τα γέλια , τις χαρούμενες στιγμές και τις κοινές αναμνήσεις των ανθρώπων.
Γιώτα Καραγιάννη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου