Κοιτάει γύρω γυρω, ευτυχώς την τυφλώνουν οι προβολείς και δεν βλέπει τον κόσμο που έχει γεμίσει το θέατρο για να θαυμάσει ο καθένας το δικό του παιδάκι, το δικό του πολύτιμο. Αν έβλεπε, είμαι σίγουρη πως θα προσπαθούσε να κρύψει το προσωπάκι της ή θα φώναζε "μαμά διωξ' τους, δεν θέλω να με κοιτάνε". Θα τέντωνε το χεράκι της και απευθυνόμενη στο κοινό θα έλεγε "μην κοιτάς, κοίτα αλλού και 'συ μην γελάς".
Είναι σαν ροζ τουλουμπίτσα. Μπουτάκια, μπρατσάκια, κοιλίτσα, μαγουλάκια, όλα φουσκωτά! Ο κότσος, που τόσο παιδεύτηκα να φτιάξω, έχει παραμείνει στη θέση του. Με τόσες φουρκέτες που έβαλα βέβαια, δεν νομίζω ότι μπορεί να πάει και πουθενά.
"Είναι τόσο όμορφη" σκέφτομαι και νιώθω ένα τσούξιμο στα μάτια, παράλληλα με ένα απροσδιόριστο γλυκό συναίσθημα που πλημμυρίζει κάθε χιλιοστό του κορμιού μου.
Παρακολουθώ μαγεμένη. "Είναι λίγο άχαρη η γλυκούλα μου" σκέφτομαι και χαμογελώ. Τρέχει γύρω γύρω, κοιτάει τα άλλα κοριτσάκια, συμμετέχει, διεκδικεί, ακολουθεί τις οδηγίες της δασκάλας της, είναι τόσο χαρούμενη, σκάει ένα χαμόγελο και το προσωπάκι της λάμπει! Και μαζί λάμπουν και όλα γύρω μου. Ο κόσμος απ' άκρη σ' άκρη είναι μία λάμψη αυτή τη στιγμή, έχω τυφλωθεί, βλέπω μόνο τις σπίθες στα ματάκια της και δεν υπάρχει κάτι άλλο να κοιτάξω, να νιώσω, να μυρίσω, να ακούσω, να γευτώ... Παραδίδομαι ολάκερη σε αυτή την λάμψη, με σηκώνει ψηλά και με στροβιλίζει. Μυρίζει νυχτολουλουδο και έχει γεύση παγωτό καραμέλα. Έχω γίνει και εγώ μπαλαρίνα και χορεύω πάνω της! Με κρατάει σφιχτά και με ταξίδευεί με ιλιγγιώδη ταχύτητα... Ειμαι ανάλαφρη...
Ρουφάω αυτά τα πέντε δευτερόλεπτα σαν διψασμένη, κλείνω την εικόνα σε κουτάκι, την αποθηκεύω. Κοιτάω τις δασκάλες, το ευχαριστώ μου φαίνεται λίγο, δεν νομίζω ότι υπάρχει κάτι αντάξιο αυτού που έζησα...
Κάτι δύσκολες στιγμές, τέτοιες εικόνες ψαχουλεύω στα βάθη της ψυχής, τις ζωντανεύω, όλα βρισκουν και πάλι την χαμένη ισορροπία τους, χαμογελώ και προχωρώ...
Μαρίνα Γιάννου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου