Μια μεγάλη αυλή γεμάτη λουλούδια κι ένας μικρός τοίχος στη μέση , που χώριζε ή ένωνε τα μαθητικά μας χρόνια , ήταν για πολύ καιρό το ορμητήριό μας. Εκεί γινόμαστε όλοι μια παρέα , η οικογένεια του διπλανού σπιτιού έμοιαζε με συγγενή και τα παιδιά εκεί κλείναμε το ραντεβού για να βγούμε να παίξουμε ρακέτες στο δρόμο. Το πλατύφυλλο της μάνας μου και τα γεράνια ως κλασσική αξία στο σπίτι , χαμογελούσαν κρυφά από ικανοποίηση , κάθε φορά που σηκώναμε τη μεσοτοιχία στα χέρια απ' το πολύ γέλιο. Σαν παλιό σινεμά και σαν τη Χαλιμά αφήναμε να βγουν απ' την καρδιά οι δικές μας ιστορίες γι' ανθρώπους που αγαπούν ή για λάμψεις μαγικές.
Τα χρόνια πέρασαν , αλλάξαμε γειτονιά , άλλαξε ο δρόμος , αλλάξαμε κι εμείς.
Συχνά πυκνά μάθαινα τα νέα των παιδικών μου φίλων μέχρι που αραίωσαν κι αυτά, σαν το μέλι που ετοιμάζεται να γίνει σιρόπι. Τα τελευταία νέα ήρθαν απ' το εξωτερικό εντελώς τυχαία.
Η χαρά απερίγραπτη , όπως συμβαίνει πάντα σα γίνεσαι ξανά δώδεκα χρονών. Έστω για λίγο.
Η υπόσχεση να βρεθούμε κρατήθηκε σα μεταξένιο νήμα για καιρό και ξετυλίχτηκε αθόρυβα σε μια πλατεία με άλλα παιδιά να παίζουν τριγύρω.
Ο παιδικός μου φίλος με τη δική του οικογένεια πια καθόταν απέναντί μου , χωρίς τη μεσοτοιχία.
Συμπληρώσαμε μαζί το παζλ της μνήμης , γελάσαμε και θυμηθήκαμε τα παλιά τόσο που τα μαλλιά μου λες κι άρχισαν να βάφονται με μαύρο χρώμα , οι φακίδες μου σκούρυναν και το άσπρο μου φόρεμα με τα σκόρπια σχέδια έπαψε πια να είναι κιτρινισμένη ανάμνηση σε μια φωτογραφία.
Είπαμε και πολλά καινούρια , για τους ανθρώπους που χάσαμε , για την κρίση που δε γνωρίζει σύνορα και για τη θέληση να βρεθούμε ξανά , σα μια συμφωνία μυστική.
Χαιρετηθήκαμε με την αίσθηση πως αφήσαμε την κουβέντα στη μέση και πως κάπου αλλού θα τη συνεχίσουμε. Δεν ξέρω το πού , ούτε το πότε.
Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι πως τα γεράνια απόψε κρυφογελούσαν ασταμάτητα , όλη την ώρα του παγωμένου καφέ , μαζί με το πλατύφυλλο της μάνας μου.
Στη μέση ακριβώς της πλατείας. Για να τα βλέπουμε.
Γιώτα Καραγιάννη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου