Τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω

Φάρος (lighthouse) ονομάζεται ένα ειδικής και τυποποιημένης κατασκευής κτίσμα που οικοδομείται σε διάφορα σημεία των ηπειρωτικών ή νησιωτικών ακτών ή και επί βραχονησίδων στο επάνω μέρος του οποίου φέρεται ειδικός μηχανισμός που φωτοβολεί, (εκπέμπει), συνήθως περιοδικό φως, χαρακτηριζόμενο εκ του σκοπού του ως ιδιαίτερο βοηθητικό μέσο στην ασφαλή ναυσιπλοΐα.
Με το όνομα Φάρος χαρακτηρίζεται τόσο το κτίσμα όσο και η μηχανή φωτοβολίας που είναι εγκατεστημένη σ΄ αυτό.

Θυμάμαι τον δάσκαλο που είχα στην έκτη δημοτικού με απέχθεια. Με είχε πληγώσει πολύ γιατί στην έκθεση με θέμα: "Τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω" έγραψα Φαροφύλακας. Περιέγραψα την δουλειά που κάνει ένας φαροφύλακας και τεκμηρίωσα με επιχειρήματα την άποψή μου. Διάβασα το γραπτό μου δύο φορές, δίορθωσα τρία ορθογραφικά λάθη και ένα συντακτικό και το παρέδωσα πολύ ευχαριστημένη. Ο δάσκαλος έριξε μια λοξή ματιά στο χαρτί, δεν έκανε καν τον κόπο να το διαβάσει όλο, με κοίταξε με ένα ξινό βλέμμα και είπε να γράψω μια άλλη έκθεση που να μιλάω για μια κανονική δουλειά και να μην ξαναγράψω βλακείες. Ένιωθα τον κόμπο στον λαιμό να με καίει, τα δάκρυα να κάνουν τα μάτια μου λιμνούλες έτοιμες να πλημμυρίσουν... "Δεν θα κλάψω, δεν θα σου δώσω αυτή τη χαρά" Πήρα βαθιά ανάσα. "Εγώ αυτό θέλω να γίνω, εσείς δεν ξέρετε αυτό το επάγγελμα γιατί το χωριό σας είναι ορεινό και δεν έχετε φάρους εκεί" Θύμωσε, αγρίεψε, κάτι πήγε να πει, δεν το είπε όμως, μου πέταξε απλά το χαρτί και μου έκανε νεύμα να κάτσω στη θέση μου. Τον μίσησα...
Ακόμα θέλω να ζήσω σ' έναν φάρο. Αγαπώ τους φάρους. Κάθε φορά που βλέπω κάποιον, νιώθω μια ζεστασιά, μια οικειότητα, σαν να γυρνάω από μακρινό ταξίδι σπίτι μου..

Στα ταξίδια με καράβι πάντα κάθομαι κατάστρωμα μην τύχει και δω τον δικό μου φάρο εκεί κάπου καταμεσής στο Αιγαίο μου, κάτασπρος, πνιγμένος στο μπλε τ' ουρανού και της θάλασσας, με γλάρους να πετούν τριγύρω του, σιωπηλός, μικρός, χαμένος στην απεραντοσύνη της θάλασσας, τεράστιος να με προστατεύει από τα καραβοτσακίσματά μου.

Βλέπω φωτογραφίες με φάρους και με φαντάζομαι να ζω εκεί. Να ανεβαίνω τα πέτρινα σκαλιά του πύργου, για να ελέγξω το μονότονο φως και να χάνομαι στην απεραντοσύνη της θάλασσας που τόσο αγαπώ. Να ξυπνώ και να κοιμάμαι με τον ήχο της, τη μυρωδιά και τη γεύση της. Να την κοιτώ ήρεμη, γαλήνια και να φέρνω στο νου όλους τους αγαπημένους. Να την κοιτώ αγριεμένη, ορμητική και να συνειδητοποιώ πόσο μικρή είμαι όταν τα κύματα θα καταπίνουν τον φάρο μου.
Με βλέπω να ασπρίζω τον φάρο μου, κατάλευκος να αστράφτει στο φως του ήλιου, καθάριος και μαζί του να αστράφτω και εγώ, μακριά από όλα αυτά που κάνουν τις μέρες μου σαν τις χειμωνιάτικες φουρτούνες...

Μαρίνα Γιάννου