Δεν ξέρω από πόλεμο. Δεν έμαθα ποτέ. Τον άκουσα μόνο απ' τους γονείς μου. Τον είδα άγριο εισβολέα μπροστά μου - μικρό παιδί ήμουν- ν' αφήνει πίσω του ποτάμι δάκρυα και προσφυγιά στην Κύπρο. Τον ένιωσα σαν ηχηρό χαστούκι το 1987 με το Σισμίκ και το 1996 με τα Ίμια. Τον ζω τα τελευταία χρόνια μες στις εικόνες της Συρίας, χωρίς να βλέπω από κοντά το αληθινό του πρόσωπο. Δεν ξέρω πώς είναι να τρέχουν οι βόμβες πίσω μου. Ούτε σειρήνες άκουσα ποτέ, για να κρυφτώ σε καταφύγια. Δεν ξέρω τι σημαίνει ήρωας στην πράξη και τι σημαίνει να πεθαίνεις για έναν καλύτερο κόσμο. Δεν ξέρω να πολεμάω. Έμαθα μόνο από παιδί να ζω στην ειρήνη. Να γράφω, να διαβάζω, να ζωγραφίζω με τα μικρά παιδιά και ν' ακούω μουσική. Έμαθα να μεγαλώνω το δικό μου παιδί. Να ονειρεύομαι χωρίς οβίδες. Να ταξιδεύω σε τόπους, χωρίς να χρειάζεται να φοράω το χακί. Να στέλνω γράμματα φιλίας και να ανταλλάσσω ιδέες για ένα ανθρώπινο μέλλον. Χωρίς σφαίρες. Να ερωτεύομαι τ' άστρα και να θαυμάζω τους σοφούς, επειδή πρώτοι αυτοί κέρδισαν την ειρήνη. Μέσα τους. Γι' αυτό ποτέ δεν θέλησα να σκοτώσω κανέναν. Ούτε να βάλω αρβύλες. Γιατί δεν κάνω για πόλεμο. Κι αντιπαθώ ό,τι έχει σχέση μ' αυτόν. Και γιατί ''είναι ανέμυαλοι, όσοι αποζητούν τη δόξα με λόγχες και με δυνατά στον πόλεμο κοντάρια''. Κι ο Ευριπίδης ήξερε τι έλεγε, επειδή τον είχε ζήσει τον πόλεμο.
Γιώτα Καραγιάννη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου