Ευτυχίες

Είναι κάτι γυναίκες που τις λένε Ευτυχίες. Κάποτε η ευτυχία τους έκλεισε πονηρά το μάτι και τις προσπέρασε. Αυτές συνέχισαν, χωρίς να φυλακίσουν το μυαλό σε κλουβί. Κι ας μην έφερε η ζαριά τους εξάρες. Οι Ευτυχίες που τη ζωή τους την ξόδεψαν. Για το χαμόγελο του διπλανού. Για ένα χορό απάνω σε φτερό του καρχαρία. Σαν να τις όρισε κι αυτές στον κόσμο, μια τσιμινιέρα που σφυρίζει. Κι όταν έφτασε η ώρα της ανάγκης, βρέθηκαν μόνες. Να κοιτάζουν το άπειρο. Χωρίς ένα κομπόδεμα. Χωρίς καβάτζα. Γι' αυτό φοβούνται το σκοτάδι. Και τους κόλακες. Οι Ευτυχίες που πιάνουν καλοκαίρια στα χέρια τους, τα κάνουν χειμώνες κι ύστερα χαίρονται. Σαν τα παιδιά που βουλιάζουν στην άμμο. Όποιος τις συνάντησε, είναι απλά τυχερός. Γιατί από μόνες τους είναι το χάδι μιας απρόσεκτης μοίρας στον κόσμο. Για ένα έργο ζωής που έμεινε ημιτελές. Κι αν τις ακούσεις προσεκτικά, θα συλλαβίζουν το έργο για σένα. Κάτι γυναίκες που τις λένε Ευτυχίες.



Γιώτα Καραγιάννη