Σκόνη στον άνεμο

Θυμάμαι την πρώτη κασέτα που μου είχαν γράψει.
Κόλλησα σχεδόν αμέσως με το τρίτο τραγούδι της δεύτερης πλευράς.
Kansas και Dust in the Wind.
"Τίποτα δεν κρατάει για πάντα, μόνο η γη και ο ουρανός"
Το άκουγα ξανά και ξανά. Μετά από μέρες έφταναν οι Kansas όλο νοσταλγία πάλι στον αγαπημένο μου στίχο, όμως όλα άρχισαν να γίνονται παράξενα. Το κασετόφωνο έβγαλε ένα γουργουρητό κι η κασέτα άρχισε να τρέχει πιο αργά. Ώσπου σταμάτησε.
Η ταινία είχε μπλεχτεί στις κεφαλές και προσπαθούσα με τη μύτη ενός μολυβιού να τη βγάλω χωρίς να κοπεί.
Νόμιζα πως χάλασε η κασέτα. Άρχισα να σκέφτομαι ποιος από τους συμμαθητές είχε τον δίσκο να μου την ξαναγράψει.
Δεν είχα και πολλές ελπίδες αλλά δεν είχα και τίποτα να χάσω. Μια κίνηση μόνο ήταν και την τόλμησα. Πάτησα πάλι το PLAY.
Έπαιζε κανονικά. Ακόμη και το αγαπημένο σημείο του τραγουδιού. Το άκουσα προσεχτικά.
Λίγο μασημένα τα λόγια, λίγο αλλαγμένος ο στίχος, αλλά ποιος είναι τέλειος;
"Τίποτα δεν κρατάει για ..., μόνο η ... και ο ..."
Το νόημα ίδιο.
Λίγο πιο ειρωνικό.
Γιώργος Γιώτης, 24/3/2018