Αποταμίευση

Είναι κι αυτή η μέρα αποταμίευσης που με ταράζει λιγάκι. Θυμάμαι είχαμε ένα στρογγυλό κουμπαρά και ρίχναμε εκεί μέσα δραχμές. Κάθε Χριστούγεννα τον σπάγαμε κι αγόραζα τότε τα αγαπημένα μου κόκκινα λουστρίνια ή εκείνη την κούκλα της βιτρίνας με τις μπούκλες και τις γυριστές βλεφαρίδες. Μετά μαζεύαμε δραχμές σ' ένα ξύλινο κουτί με σχέδια χρωματιστά πάνω, σαν φτερά παγωνιού ένα πράμα. 'Πάντα να 'χεις κουμπαρά!' μου 'λεγε η μάνα. Κι όλο μάζευα. Ό,τι μπορούσα. Κι οι παροιμίες όλο χόρευαν στο μυαλό μου κυκλωτικό χορό. Σταλαγματιά σταλαγματιά γεμίζει η στάμνα η βαθιά. Μάζευε κι ας είν' και ρώγες. Ή το επικό, φασούλι το φασούλι γεμίζει το σακούλι. Έτσι χαίρονταν κι άνοιγαν διάπλατα τα φτερά του παγωνιού στο κουτί. Την πρώτη εγκυκλοπαίδεια θυμάμαι με δόσεις την πήραμε. Και με κουμπαρά. Αυτός ο 'από μηχανής θεός' είχε γεμίσει τη βιβλιοθήκη μας ξαφνικά με κόκκινα, αριστοκρατικά βιβλία. Κι όλο ανυπομονούσα να τη δω μια μέρα να ασφυκτιά. Να μην υπάρχει στο ενδιάμεσο ούτε μια χαραμάδα. Να μη χωράει η σκόνη. Πέρασαν τα χρόνια κι ένας κουμπαράς τεράστιος, ριγέ, σε σχήμα γουρουνιού με μεταλλική ουρά, έγινε θρύψαλα μια μέρα. Καταλάθος. Μια μέρα μνημονιακή σαν πολλές άλλες. Άχρηστος ήταν, έτσι κι αλλιώς. Μα τώρα που ήρθε πάλι η παγκόσμια γιορτή, μου λείπει πολύ. Όχι για να βάλω μέσα ευρώ, αλλά συναισθήματα. Μια αλλιώτικη αποταμίευση, πολύ ιδιαίτερη κι επιτακτική των καιρών. Γιατί είναι προτιμότερο να πονέσω σκέφτομαι, παρά να μην νιώθω καθόλου. Και γιατί τα συναισθήματα είναι τα πιο απαραίτητα και τα πιο πολύτιμα. Για να μπορεί μ' αυτόν τον τρόπο να ντύνει η κάθε εποχή τη γύμνια της. Και για το πλεόνασμα της ψυχής. Κάθε φορά που η ίδια ατενίζει τον μελλοντικό της εαυτό.

Γιώτα Καραγιάννη

31/10/2018