Αρλέτα

Όταν έμαθα το δυσάρεστο νέο, ήμουν στο νησί. Έκλαψα σαν να έφυγε δικός μου άνθρωπος. 

Το ''Μια φορά θυμάμαι '' ήταν ο λόγος για ν' αρχίσω να γρατζουνάω μια κιθάρα. Εφηβεία.Το κασετόφωνο έπαιζε συνέχεια τραγούδια της Αρλέτας και διέλυε κάθε ομίχλη που έμπαινε από παντού στο σπίτι. Άκουγα για το καμάρι της αυγής που πανηγύρια πέρασε στην αγκαλιά των κοριτσιών , για ένα αγόρι που έγινε αναφιλλητό, για τα ηλιοτρόπια και τα όνειρα που γίνονταν δυο σταλαγματιές πικρή δροσιά. Γέλασα πολύ με τη Σερενάτα, δάκρυσα κάτι απογεύματα που κλέψαν την άνοιξη, ονειρεύτηκα με τα μικρά παιδιά που κρατούνε στο χέρι τους σαν το μύλο το χάρτινο τις ελπίδες μας κι ερωτεύτηκα με το ''Φώναξέ με αγάπη, φώναξέ με...'' Η δική μου εφηβεία. Δέκα φίλοι , δέκα στρατιώτες κι ο λοχαγός της Αρλέτας. Όλο μου το βιος. Κι απέναντί μου ο κακός εχθρός. Κι όταν τις άδειες νύχτες όλοι μιλούσαν για τη βροχή, η καρδιά κρατούσε μόνο τη συννεφιά κι έναν καημό. Τον δικό μου καημό. Κάθε φορά που έφτιαχνε η απογοήτευση τα δικά της σχήματα στο τετράδιο. Κι όταν έκανε κρύο κι όταν βράδιαζε, η Αρλέτα ήταν πάντα εκεί. Σαν φίλη παιδική. Αφοσιωμένη. Να τραγουδάει γλυκά την ευαισθησία και να σκεπάζει μέσα μου την ασχήμια του κόσμου. Τότε που ακολουθούσα με ονειροπόλο ύφος, οτιδήποτε μύριζε επανάσταση. Τώρα εκείνη έφυγε μίλια μακριά, τώρα άνοιξε τα δικά της φτερά κι είναι πια η φωνή της ένα σπουργίτι που πετάει για το νοτιά. Κάποιος με ρώτησε κάποτε  '' Σου έχει συμβεί ποτέ, να κλάψεις έτσι απλά, από μεγάλη συγκίνηση, χωρίς να ξέρεις απαραίτητα το λόγο?'' ''Ναι...'' ψιθύρισα τότε σιγά. Για να συμπληρώσω χρόνια αργότερα, πολύ πιο μετά και με απίστευτη σιγουριά πως γι' αυτό ακριβώς αγαπούσα την Αρλέτα. Επειδή εκείνη ήξερε πάντα το λόγο.

Γιώτα Καραγιάννη