Το Λιμανάκι

Το σπίτι μου βρίσκεται στο μεσο της οδού, απόσταση λιγότερη από 300 μέτρα από τη θάλασσα. Χρειάζομαι λιγότερο από πέντε λεπτά για να φτάσω στην παραλία αλλά συνήθως μου παίρνει δεκαπέντε. Κάθε πόρτα και μια καλημέρα, αλλού θα πω λίγες κουβέντες παραπάνω, χαμόγελα, σχόλια για τον καιρό, κανένα φρέσκο κουτσομπολιό και τελικά φτάνω. Απέναντι βλέπω την νότια Εύβοια και πιο δεξιά στο βάθος διακρίνεις Άνδρο και Τζια. "Είμαστε στο ανοιχτό πέλαγος για αυτό είναι καθαρά τα νερά μας" λέγανε από παλιά οι μεγαλύτεροι...
Στο τέλος του δρόμου μου λοιπόν, λιγάκι αριστερά, βρίσκεται το Λιμανάκι. Ένας μικρός κολπίσκος με βότσαλα περιτριγυρισμενος από άγρια βράχια, τα δεξιά και τα αριστερά βραχακια λέγαμε όταν ήμασταν πιτσιρίκια. Το Λιμανάκι δεν έχει καμία σπάνια ομορφιά, ένα μικρό μωλο εχει στη μέση και τίποτα άλλο. Δεν έχει καντίνα, ξαπλώστρες ή ομπρέλες. Όποιος θέλει τέτοιες ανέσεις πρέπει να κουβαλήσει τα δικά του. Αν ανέβεις στον μεγάλο βράχο αριστερά καταλαβαίνεις από που πήρε το όνομα του. Οι δέστρες πάνω στα βράχια και η μικρή γλίστρα μαρτυρούν ότι αυτό το σημείο χρησιμοποιείται για λιμανάκι. Παλιά, όχι τώρα. Τώρα δεν έχει βαρκούλες. Όταν ήμουν μικρή, γιατί εγώ εδώ, στο Λιμανάκι μεγάλωσα, ήταν πάντα η κόκκινη βαρκούλα που λεγόταν Λιάνα και η ασπροπρασινη που λεγόταν Αντζυ-Μαιρη. Σκαρφαλωναμε, μπαίναμε μέσα και παίζαμε τους πειρατές, τους ψαράδες, τους ναυτικούς. Άλλες φορές κουναγαμε τις βάρκες σαν να έχει θαλασσοταραχή και από καπεταναίοι γινόμασταν ναυαγοί...
Εγώ, λοιπόν, άλλη θάλασσα δεν γνώρισα ως παιδί πέρα από το Λιμανάκι. Βρεφακι έκανα το πρώτο μου μπάνιο εδώ. Δεν είχα κλείσει τα τέσσερα όταν ανακάλυψα πως μπορώ να κολυμπάω χωρίς μπρατσακια και αμέσως πήγα να βρω τη γιαγιά που κολυμπούσε στα ανοιχτά. Και ύστερα το Λιμανάκι απέκτησε ακόμα περισσότερο ενδιαφέρον καθώς άρχισα να κάνω βουτιές από τον μώλο. Και όσο μεγάλωνα εξελισσομουν σε δεινή κολυμβήτρια και άριστη καταδυτρια. Έκανα τις καλύτερες βουτιές, μπόμπες, με το κεφάλι, περιστροφές, τούμπες στον αέρα... Μου άρεσε πολύ να κολυμπάω όμως και τότε ήρθε το δώρο, μάσκα, αναπνευστηρας και βατραχοπεδιλα. Ένας νέος κόσμος ήταν εκεί για μένα. Ατελείωτες ώρες μουλιαζα στο νερό εξερευνώντας το βυθό. Ψάρια, κοχύλια, αχινοί, χελώνες χταπόδια, σφουγγάρια τόσο εντυπωσιακά όλα...
Μεγάλωσα, έκανα πολλά χρόνια να πάω στο Λιμανάκι. Μα όταν πήγα ήταν όλα εκεί, ο μωλος, τα βραχακια, οι παλιοί φίλοι, τόσο γνώριμα όλα, τόσο οικεία, τόσο δικά μου. Ξαναγινα το καταμαυρο αδύνατο κοριτσάκι με τα μπλεγμένα μαλλιά και τα μελανιασμενα χείλη που έτρεμε από το κρύο αλλά δεν έλεγε να βγει. Ένιωσα πραγματικά ο εαυτός μου. Έκατσα στα βότσαλα, κοίταξα τα καβουράκια στο κουβαδάκι της κόρης μου, θυμήθηκα το δικό μου πράσινο κουβαδάκι, θυμήθηκα την μπλε πετσέτα με τους γαλάζιους κύκλους που έστρωνα κάτω και καθόλου δεν με πείραζε τότε, τώρα στρώνω μια πολύχρωμη. Ξέρω κάθε γωνιτσα, κάθε βραχάκι, κάθε βότσαλο, ξέρω τα ρεύματα, τις κρυψώνες των χταπόδιων, που να πατήσεις για να ανέβεις στα βράχια, που να βουτήξεις... Θα μπορούσε να είναι η αυλή του σπιτιού μου....
Και όταν βλέπω τις μεγάλες κυρίες που έρχονται καθημερινά σκέφτομαι πως τις ξέρω από πάντα, εδώ τις βρήκα... "Έτσι θα 'μαστε και εμείς" λέω στη φιλενάδα μου και σκάμε στα γέλια.
Ένα μέρος είναι υπέροχο όχι μόνο λόγω του φυσικού του κάλλους αλλά και λόγω των υπέροχων στιγμών που τόσο απλόχερα σου πρόσφερε.

Μαρίνα Γιάννου