Μια απλή μέρα

Μια απλή μέρα του Ιουνίου καυτή, 28 γράφει το ημερολόγιο και είμαστε εγκλωβισμένοι στην Αθήνα. Γύρω μας τόνοι σκουπιδιών. Ζέστη αφόρητη, καύσωνας πρόωρος, τα τζιτζίκια στη χορωδία τους κι ένας καφές πάνω στο γραφείο, να λιώνει τα παγάκια του σε χρόνο μηδέν. Ο ανεμιστήρας βάζει τα δυνατά του, κυρίαρχος ο ήχος κι ένα καλοκαίρι, πρόσφυγας στην πόρτα μας, περιμένει λίγη στοργή. Ακούω Παπαστεφάνου από αρχείο, να φέρω τη μνήμη στα συγκαλά της και το δωμάτιο χορεύει σε ρυθμούς νοσταλγικούς. Η Νέλλη ξαπλώνει στο πάτωμα, βαριέται τους καύσωνες, ψάχνει την κόκκινη μπάλα της και μ’ έχει συγχωρέσει ήδη, που χθες βράδυ, την έκλεισα καταλάθος στο μπαλκόνι. Μια γεωμετρία αλλόκοτη φέρνει βόλτα το χώρο, ξενόφερτη και συνάμα μαγική. Οι παππούδες λέει παλιά, όταν γεννιόταν ένα εγγόνι, του χάριζαν ελιές για το λάδι, κυπαρίσσι για στέγη, βελανίδια για να ‘χουν τροφή τα ζώα και φύλλα λεμονιάς για φάρμακο. Εμείς τι θα δώσουμε στα δικά μας, σκέφτομαι.Ο Χατζηδάκης δεν είναι εδώ, τα σύννεφα δεν φέρνουν πια βροχή, μόνο εκείνος ο στίχος ‘’σπίτι, ουρανός κι όπου σταθείς’’ κυβερνά με επίκαιρο τρόπο τη ζωή .‘’Είναι τρελαμένος ο κόσμος!’’ είπε μια κυρία χθες στις ειδήσεις. Μόλις το άκουσα, έψαχνα για νερό, έψαχνα να στίψω ένα σύννεφο, έψαχνα τον Γκάτσο και την Αμοργό. Πάνε χρόνια που λείπουν , ευτυχώς όμως υπάρχουν τα αρχεία. Γιατί αυτός ο καινούριος άνθρωπος, ο τρελαμένος, ο αβοήθητος και μόνος, με τις σκιές στο πρόσωπο, που στρέφεται όλο και πιο πολύ μέσα στον εαυτό του, είναι μια ύπαρξη πρωτόγνωρη. Θέλω χρόνο για να τον μάθω και φοβάμαι μην γίνω έτσι κι εγώ. Τον συναντάω συνεχώς, όλο και πιο συχνά, όποτε συμβαίνει να περπατάω στους δρόμους. Ψάχνω τα άγνωστα χαρακτηριστικά, το μυαλό επεξεργάζεται συντεταγμένες μιας νέας ζωής, δεν βγάζω άκρη και δεν μπορεί να βοηθήσει κανείς. Ούτε κι ο Λόρκα. Ο καινούριος άνθρωπος, μοιάζει με πέλαγο βαθύ, σαν να μην θέλει καμιά αγκαλιά και σαν να αποζητά κι ο ίδιος μια μνήμη. Έστω και αρχείου. Δεν έχει όμως τον χρόνο, ούτε την όρεξη για να τη βρει. Κι αναρωτιέμαι γιατί, αφού ‘’ο κάθε χτύπος της καρδιάς μας , είναι έτσι κι αλλιώς, ακόμα μια πηγή’’ κι ένα τραγούδι μπορεί να είναι ‘’η συντομότερη απόσταση ανάμεσα σε χιλιάδες απομακρυσμένους ανθρώπους’’.
Και τρελαμένους, όπως θα συμπλήρωνε η κυρία απ' τις ειδήσεις.

Γιώτα Καραγιάννη