Αναμονή

Μόλις άρχιζε η Μεγάλη Εβδομάδα, μ' έπιανε μια ανεξήγητη θλίψη.

Μόνο τα κόκκινα λουστρίνια της νονάς μπορούσαν να τη διώξουν. 

Το στόμα, μια καμπύλη γραμμή προς τα κάτω.Η τηλεόραση στο σιγανό, μουσική καθόλου - για το μεγάλο Πένθος- ούτε γέλια, ούτε φωνές.Η μάνα μας μάλωνε. Τα βάγια δίπλα στο καντήλι σιωπούσαν κι αυτά, η νηστεία μας μεγάλωνε και τα φαναράκια για τον Επιτάφιο έπαιρναν θέσεις πάνω στην ξύλινη συρταριέρα. Το σπίτι μύριζε μαστίχα κι η βανίλια θαρρώ πως έμπαινε για τα καλά μέσα σ' ένα συρτάρι του νου. Από τότε. Τα κόκκινα αυγά την Μ. Τετάρτη περίμεναν να τα γυαλίσω, τα τσουρέκια να τους βάλω φιλεδένια αμύγδαλα κι η ζύμη για τα κουλούρια, να πλέξω αέρινες κοτσιδούλες κι ένα σχήμα σαλιγκαράκι που μ' άρεσε, σαν τον αριθμό δύο. ''Όχι, πολύ μεγάλα, θα φουσκώσουν!'' με διόρθωνε η μάνα που σηκωνόταν χαράματα για να 'ναι όλα έτοιμα. Άντε να προσπαθώ κι εγώ, λες και θα 'ρχόταν πιο γρήγορα η Ανάσταση. Να φτιάχνω σχήματα και να κολλάω αυτοκόλλητα με χαρούμενα κλωσσόπουλα μπας κι άλλαζε η φορά σ' εκείνη την καμπύλη στο στόμα. Mου άρεσε πολύ η Ανάσταση επειδή όλοι γελούσαν. Κι είναι αλήθεια πως μου άρεσε πολύ να χάνομαι στις αγκαλιές και στα φιλιά της Αγάπης. Μου άρεσε να βουρκώνουν τα μάτια από χαρά, σαν πασχαλιές που αντικρίζουν το πρώτο φως.Ένα βούρκωμα αρχέγονο και συντροφικό. Κι είναι επίσης αλήθεια πως και τώρα που γράφω αυτά,για να μη χαθούν οι εικόνες,η μαστίχα και η βανίλια, συνειδητοποιώ πως ακόμα την περιμένω.Την Ανάσταση. Αυτή που όλοι γελάνε. Σαν κόκκινα λουστρίνια. Κι ας μην είναι και της νονάς.

Γιώτα Καραγιάννη