Ωραίες παρέες και μερακλήδικες φάσεις...

 
  Από τις πιο αγαπημένες στιγμές των παιδικών μου χρόνων ήταν οι μαζώξεις της παρέας των γονιών μου. Τις θυμάμαι πολύ έντονα, μάλλον γιατί όλοι περνάγαμε πολύ ωραία. Οι μεγάλοι συζητούσαν, γελούσαν, έκαναν πλάκες και η ευχάριστη ατμόσφαιρα γλίστραγε από τα μισάνοιχτα παράθυρα και απλωνόταν σε όλη την γειτονιά. Και 'μεις τα παιδιά παίζαμε, ώρες ατελείωτες, μέχρι τελικής πτώσεως, μέχρι που τα μάτια μας με δυσκολία μένανε ανοιχτά... 
   Έχεις βιώσει ποτέ αυτό που λένε deja vu ή αλλιώς προμνησία; Ο όρος προμνησία 
περιγράφει την αίσθηση ότι κάποιος έχει δει ή βιώσει ξανά στο παρελθόν μία κατάσταση. Στην περίπτωση μου, βέβαια, δεν ήταν απλά μια αίσθηση. Έχω βιώσει πολλάκις στο παρελθόν μια τέτοια κατάσταση με μόνη διαφορά ότι τώρα δεν ήμουν στα παιδιά, αλλά στους μεγάλους...

  Η παρέα άρχισε να μαζεύεται από νωρίς. Το Πάσχα ήταν απλά η αφορμή για μια ακόμη μάζωξη. Τα φαγητά άρχισαν να ετοιμάζονται, ταψιά, σούβλες, πιατέλες, κατσαρόλες πάνω στα τραπέζια και τους πάγκους. Οι άντρες έξω να ετοιμάσουν την φωτιά για τα ψησίματα, οι γυναίκες μέσα, να ετοιμάσουν ότι δεν ψήνεται στα κάρβουνα. Και τα παιδιά παντού, μέσα, έξω να τρέχουν αναμαλλιασμένα. Και παντού συζητήσεις και γέλια. Από μικρούς και μεγάλους. Και πειράγματα. Κι άλλα γέλια... 
  
  Τα φαγητά κοντεύουν να γίνουν, τα παιδιά συνεχίζουν να παίζουν, οι μεγάλοι κουβεντιάζουν και όλοι γελάνε και όλα είναι τόσο αρμονικά, όπως ακριβώς πρέπει να είναι. Και οι ώρες παιρνούν και η παρέα δεν λέει να το διαλύσει, λες και κανείς δεν τολμάει να τα βάλει με τις απόλυτες ισορροπίες του σύμπαντος. 
  
  Πιάτα γεμίζουν και αδειάζουν, ποτήρια τσουγκρίζουν, όλη η παρέα γύρω από το τραπέζι, "μπράβο στους ψήστες", "συγχαρητήρια στις μαγείρισσες", η ευχάριστη διάθεση πολλαπλασιάζεται, τα στομάχια αρχίζουν να πονάνε, όχι μόνο από το φαί αλλά και τα γέλια. Τα γλυκά κάνουν την εμφάνισή τους, όλοι τρώνε και πίνουν με όρεξη. Σε όλα τα πρόσωπα διακρίνεις μια γλύκα, μια ευχαρίστηση ίδια με αυτή που νιώθεις στην πρώτη μπουκιά ραβανί με παγωτό. 
    
  Και ύστερα αρχίζουν οι μουσικές. Οι συζητήσεις των μεγάλων και οι φωνές των παιδιών μπλέκονται και γίνονται ένα με τις μελωδίες του πιάνου και τις κιθάρας. Και όλα είναι τόσο μαγικά, λες και ο χρόνος έχει σταματήσει, λες και το μυαλό έχει αδειάσει από όλα και όλους και είναι αφιερωμένο μόνο στη στιγμή. 

  Έχει πια νυχτώσει, τα παιδιά έχουν πέσει όλα μαζί στον καναπέ, κατάκοπα με δυσκολία μένουν ξύπνια, οι μεγάλοι πίνουν τις τελευταίες γουλιές από το κρασί τους. "Τι ωραία που περάσαμε, να 'μαστε καλά, και του χρόνου". Και 'κανεις δεν το εννοεί αυτό το "και του χρόνου", γιατί το επόμενο Πάσχα είναι πολύ μακριά και ενδιάμεσα θα υπάρξουν δεκάδες αφορμές, ώστε η παρέα να ξαναβρεθεί. 
  
Στην επιστροφή σκέφτομαι Πάσχα των παιδικών μου χρόνων, νιώθω μια ζεστασιά στην καρδιά. Σαν deja vu η σημερινή μέρα.
Ωραίες παρέες και μερακλήδικες φάσεις...      

Μαρίνα Γιάννου
(17/4/2017)