Αντικατοπτρισμοί

Ομίχλη και σύννεφα, ένα τοπίο αλλιώτικο, μυστηριώδες, ίσως και τρομακτικό. Τα παιχνίδια των αντικατοπτρισμών δημιουργούσαν μια αίσθηση απόκοσμη. Άραγε ζουν στα αλήθεια τέρατα στις λίμνες; Και με αυτές τις σκέψεις έπιασε τα κουπιά στα χέρια του. Η μικρή ξύλινη βάρκα κινήθηκε αργά στα ήρεμα νερά της λίμνης. Έβλεπε ευθεία μπροστά του το μικρό νησί. Η απόλυτη ησυχία του πρωινού τον ταραζε. Μόνο ο ήχος των κουπιών καθώς έσπρωχναν το νερό. Μόνο ο ήχος της βαρκούλας καθώς έσκιζε το νερό. Στα μισά σταμάτησε. Έσκυψε από την βάρκα και κοίταξε τη λίμνη. Είδε τον εαυτό του, ανάμεσα στα σύννεφα και την πρωινή πάχνη, τυλιγμένο με αυτό το πέπλο μυστηρίου. Άπλωσε το χέρι του στο νερό, να πιάσει ένα κομματάκι "εγώ", να δει έστω και για μια στιγμή τον καθαριο του εαυτό. Με μιας η εικόνα του διαλύθηκε και μια αντανάκλαση θολή, τρεμόπαιξε στο νερό προσπαθώντας να ανασυνταχθεί ανάμεσα στις μικρές δίνες που ο ίδιος δημιούργησε. Έκλεισε τα μάτια, σήκωσε το κεφάλι, γέμισε με πρωινή δροσιά τους πνεύμονες του και έπιασε ξανά στα χέρια τα κουπιά. Ευθεία μπροστά από ένα μικρό κενό ηλιαχτίδες φώτιζαν τη λίμνη. Συνέχισε αργά να κωπηλατει. Ήξερε πως μόνο μέσα από το φως θα φτάσει στο δικό του νησί.
(Φώτο: λίμνη Πλαστήρα)

Μαρίνα Γιάννου
10/02/2019