Μάθημα

Με την κρίση έμαθα να μένω, να επιμένω και να περιμένω. Έμαθα να ακροβατώ σε τεντωμένο σκοινί, κοιτώντας το κενό. Από κάτω. Να κλείνω τα μάτια για να μη φοβάμαι. Έμαθα να προχωρώ, με πιο αργά μα σταθερά βήματα. Με σκοινιά. Αυτά που με κρατάνε δεμένη με ανθρώπους. Έμαθα να κάνω καινούρια όνειρα πιο απλά και να εκτιμώ τα μικροπράγματα. Αυτά που άμα τα βάλεις όλα μαζί, συνθέτουν στο παζλ τα μεγάλα. Να βρίσκω την ουσία και ν' αποκτώ καινούρια περιουσία. Για την ψυχή. Να φτιάχνω αντίδοτα για το φαρμάκι που λέει ένας αγαπημένος φίλος και να στήνω καλύβες. Αυτοσχέδιες για το κρύο. Να προσπερνάω εμπόδια, ν' ανακαλύπτω σπηλιές και να μοιράζω τις καλημέρες νωρίς το πρωί. Για να 'χει διάρκεια ο ήλιος.Έμαθα ν' αντέχω, να πεισμώνω και να δυναμώνω. Να προσδοκώ τα βλέμματα και να μιλάω με τη σιωπή. Να κρύβω ποιήματα στην τσέπη κι αποξηραμένες κουβέντες. Για να προστατευτούν απ' τη βροχή. Να χτίζω μ' αυτά που έχω και να μην παραπονιέμαι γι' αυτά που δεν έχω. Να κατανοώ, να παραδέχομαι και να συγχωρώ. Κι όποτε το σκοτάδι ζυγώνει, ν' ανάβω κεριά. Για κείνους που έφυγαν και μιλάνε τις νύχτες στ' αστέρια. Για μας. Και μετά ν' απλώνω πάλι τους χάρτες. Γι' άγνωστες πολιτείες. Να σημειώνω μήκη και πλάτη μιας ζωής. Για να ΄χω να λέω πως όσο η κρίση παίζει άσχημο παιχνίδι στις πλάτες μας, εμείς θα αγκαλιαζόμαστε ακόμα πιο σφιχτά. Δεμένοι με τα σκοινιά της ανθρωπιάς. Και με νοήματα που διακρίνονται ακόμα και στο πιο βαθύ και στο πιο σκοτεινό σκοτάδι.

Γιώτα Καραγιάννη