Πάντα είχα μια αδυναμία στη σημερινή μέρα, χωρίς να ξέρω ακριβώς το γιατί. Στο σπίτι βλέπεις είχαμε πάντα χαρά. Γιόρταζε κι ακόμα γιορτάζει δηλαδή, ο μικρός αδερφός της μητέρας μου. Ψηλός, όμορφος, αδύνατος και χαμογελαστός. Μ' ένα πλατύ χαμόγελο που ταίριαζε απόλυτα σε απριλιάτικη άνοιξη και σε πουλιά που κελαηδάνε. Πάνω σε δέντρα. Μπορεί να ευθυνόταν κι εκείνη η φωτογραφία που έχω μαζί του. Πολύ μικρή, να γελάω δυνατά, ασφαλής, σε μια ζεστή αγκαλιά. Όσες φορές την ξαναβλέπω είναι σαν να ακούω πάλι τα γέλια. Μέσα απ' αυτήν. Ύστερα ήταν κι εκείνο το τραγούδι με τους στίχους της Νικολακοπούλου και τη μουσική του Bregovic που έμοιαζε με γιορτή. Ας ήταν λυπητερό.Μπορεί τελικά ο λόγος να ήταν κι ο πατέρας του άντρα μου. Δεν στάθηκα τυχερή να τον γνωρίσω, ήξερα όμως πως είχε κι αυτός ένα πλατύ χαμόγελο και μια αγκαλιά. Για όλους.Τ' αστεία του είχαν σημαδέψει μια ολόκληρη οικογενειακή εποχή. Μαζεύονταν οι συγγενείς σ' ένα τραπέζι και μιλούσαν για τη μεγάλη καρδιά και την καλοσύνη του. Μπορεί να ήταν κι οι εικόνες του Άη Γιώργη, εκεί που σκοτώνει το δράκο. Νικητής. Ή οι αγαπημένοι άνθρωποι που γνώρισα μέσα στα χρόνια και μ' έκαναν να νιώθω το ίδιο ασφαλής και χαμογελαστή. Όπως στην παλιά φωτογραφία. Επειδή είναι άνθρωποι της προσφοράς. Και της γιορτής. Κι επειδή μ' ένα χαμόγελο, αυτό του νικητή, σκοτώνουν εύκολα τους δράκους της ζωής μας.
23/4/2018
Γιώτα Καραγιάννη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου