Ηλίας

Γεννήθηκε 21 Απριλίου. Το 1970 . Πέντε χρόνια μικρότερος. Ηλίας κι αυτός. Έφυγε είκοσι χρόνια μετά. Το ταξίδι της ζωής του σύντομο, τα θέματα υγείας μεγάλα. Όλο τον καιρό , χρειαζόταν φροντίδα , δυο μάνες , πολλούς γιατρούς και φάρμακα. Ένα σπάνιο σύνδρομο είπαν. Τα σκαλοπάτια όλων των νοσοκομείων μας γνώριζαν κι οι διάδρομοι επίσης. Η αναμονή ήταν η λέξη που μάθαμε γράμμα γράμμα. Είκοσι χρόνια. Μέχρι το ήτα. Μια αναμονή να γίνει καλά , να τελειώσει η θεραπεία , να μεγαλώσει σωστά, να επικοινωνεί με όλους , να χαίρεται χωρίς καλώδια. Ήταν στιγμές με αγκάθια, πέτρινες , που ήθελα απλά να γίνω σκιά ν' ακολουθώ τα βήματα. Χωρίς πόνο. Ήταν στιγμές που μ' έβρισκε η ενοχή , επειδή μεγάλωνα, με στρίμωχνε στην πόρτα της εισόδου κι έπαιρνε τα κλειδιά. Τώρα έχω μόνο το φιλμ , αυτό που κρατάμε στη συρταριέρα της καρδιάς και το προβάλλουμε όταν μένουμε μόνοι. Έχει μέσα σκηνές με γέλια , πειράγματα , αγκαλιές και παραμύθια. Σκηνές με αποχρώσεις του μοβ, μυρωδιές γιασεμιού και κελαηδίσματα του Σπίνου που έμενε στην αυλή. Έχει και σκηνές με νεύρα, με λέξεις απότομες , βιαστικές και πόρτες δωματίου που κλείνουν με θόρυβο. Έχει όμως και μια σκηνή ν' ανοίγω το παράθυρο με ορμή στην πρωινή δροσούλα, να παίζει ο Χατζιδάκις το Χαμόγελο της Τζοκόντα σ' ένα παλιό κασετόφωνο κι ο Ηλίας να χτυπάει τα χέρια του ρυθμικά και να γελάει. Σαν να κατέβηκε ο ουρανός στο περβάζι και μας χάιδευε. Αυτή η σκηνή παίζει και τώρα στην καρδιά μου. Τώρα που γράφω γι' αυτόν. Τον αδερφό μου. 19/7/2016 Γιώτα Καραγιάννη

Επεξεργασία