Θα είμαι πάντα μ' αυτούς τους ανθρώπους που κρατάνε ένα κομμάτι ξύλο στα χέρια και το σκαλίζουν για να φτιάξουν κουπιά. Που βλέπουν τα δέντρα και ξεχωρίζουν πάνω τους μια πλώρη ή ένα κατάρτι. Που αγαπάνε να χτίζουν κι όχι να γκρεμίζουν. Που τους αρέσει να σοβατίζουν τις ρωγμές του χρόνου. Μακριά από προβολείς κι από μεγάλα λόγια. Θα είμαι για πάντα μ' εκείνους τους αθόρυβους που χαμογελάνε και ρίχνουν καράβια στη θάλασσα. Κι ας βρέχονται. Κι ας περιμένουν τη νύχτα να περάσει, σαν ένα φίλο τους που ήρθε να πει ένα γεια. Κι ας μένουν μόνοι. Μετά. Θα έρθει γι' αυτούς η επόμενη μέρα και θα έχουν βάλει μια μικρή εξεδρούλα για να πατήσεις, πριν κολυμπήσεις κι εσύ στ' ανοιχτά. Θα έχουν το δικό τους καρνάγιο για να καλαφατίζουν ψυχές και θα φροντίζουν με αγάπη να μη σκουριάζουν οι αρμοί. Έτσι απλά. Με μια κίνηση του χεριού. Όλη την ώρα που χαιδεύουν ένα κομμάτι ξύλο σαν να είναι παιδί. Κι όλη την ώρα που σε καλούνε. Να μπεις στη βάρκα τους. Με οδηγίες και σωσίβιο πορτοκαλί. Για να κινείς προσεκτικά τα κουπιά. Με σεβασμό στη διάθεση του νερού, στα κύματα που απόμειναν μόνα, μα και στα ίδια τα δέντρα. Άμα τους συναντήσεις, θα τους ξεχωρίσεις αμέσως. Έχουν ρόζους στα χέρια και δεν κοιτάζουν λοξά. Καραβομαραγκούς τους λένε κι έχουν αμέσως έτοιμο για σένα το 'καρναγιάρισμα' στην απλότητα. Όποτε νιώσεις φορτωμένος από φτιασίδια της στεριάς. Ή από τις σκλήθρες μια ζωής που εξακολουθούν να σε πονάνε.
Γιώτα Καραγιάννη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου