Νωρίς το πρωί. Τσουχτερό κρύο. Στο δρόμο μια αφύσικη ηρεμία να ξεγελάει την κατοχή του χειμώνα. Στην πλατεία άδεια παγκάκια κι ένα αδέσποτο κουλουριασμένο στην είσοδο μιας πολυκατοικίας.
Ένα ερωτευμένο ζευγαράκι με χοντρά μπουφάν σε χρώματα της γης, προσπαθεί να βρει καταφύγιο, σχηματίζοντας με τα χέρια του μικρές απάνεμες στέγες. Μια αγκαλιά, δυο πρόσωπα, μια ψυχή. Λίγο πιο κάτω , έξω απ' τα γυμνάσια, ζωηρές φωνές παιδιών και γέλια. Δυο κορίτσια πέρασαν από δίπλα μου χαμογελώντας. Τα μαύρα μαλλιά τους ανέμιζαν στον αέρα, λες κι επισκέφτηκε ξαφνικά το στενό μια άγουρη άνοιξη. Σα να ζεστάθηκε ο Θεός απότομα κι έβγαζε κείνη την ώρα το παλτό του.
''Ένα τσάι παρακαλώ!'' είπα στο νεαρό σερβιτόρο.
Εκείνος εξαφανίστηκε κι έκλεισε την πόρτα για να μην κρυώνω, χωρίς να ξέρει πως η άνοιξη ήταν κιόλας καθ' οδόν. Ναι, έχουμε χρέος να είμαστε αισιόδοξοι , σκέφτηκα κι άφησα το μέλι να σχηματίζει μικρές κυψέλες στην ψυχή μου. Λίγο πριν φτάσω στο σχολείο και συναντήσω έκπληκτη τους ποιητές, να παίζουν ξένοιαστοι μες στο προαύλιο.
Με τις πολύχρωμες μπάλες των μικρών παιδιών.
Μέσα στο τσουχτερό, κατοχικό κρύο.
Γιώτα Καραγιάννη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου