Imagine

Θέλουμε ειρήνη. Την κανονική. Όχι αυτή με το σκισμένο φόρεμα που εμείς απλά κρατάμε την άκρη του. Βαρέθηκα να βλέπω ταλαίπωρα περιστέρια ν' αφήνονται στον ουρανό κι ύστερα να σκίζουν το χώμα οι ριπές. Θέλουμε ηρεμία, γαλήνη και δουλειές. Αγρίεψε πολύ ο κόσμος μας και δεν αντέχεται πια. Μυρίζουμε τη σκόνη του πολέμου και κλείνουμε τ' αυτιά μας στο διαπεραστικό ήχο των σειρήνων. Άνθρωποι σκοτώνονται κάθε μέρα κι ύστερα πρέπει να μάθω στα παιδιά γραμματική,σα να μη συμβαίνει τίποτα. Κυκλοφορούμε και νιώθουμε μια αόρατη απειλή.
Το παιδί μου με ρώτησε χθες '' Μαμά , πιστεύεις ότι θα γίνει πόλεμος?'' ''Δεν μπορώ να ξέρω...'' απάντησα θολά, αλλά μέσα μου κάτι κλώτσησε...Το συζητάμε μεταξύ μας, το ψιθυρίζουμε μέσα στην ομίχλη, το ζωγραφίζουν τα παιδιά σε άσπρα χαρτιά κι όλο ψάχνουμε με αγωνία την απάντηση στο βλέμμα του άλλου. Το συζητάνε ακόμα κι οι έφηβοι. Μεταξύ τους.
Η γη όμως φτάνει για όλους. Κι η καλοσύνη το ίδιο.
Να σταματήσει επιτέλους η τιμωρία των φτωχών κι η αλαζονεία των πλούσιων. Μπορεί να γίνει ένας κόσμος καλύτερος. Με ριπές από χαμόγελο και συνεχείς εκρήξεις αγάπης.
Για να πάψουν τα περιστέρια να παίζουν μόνο σε διαφημιστικά σποτ και να τ' αφήσουμε στην ησυχία τους επιτέλους. Aρρώστησε ο κόσμος μας κι εμείς γίναμε εύθραυστοι πια, εύθραυστοι κι αναλώσιμοι.

Κι ύστερα πόσος Χατζηδάκις θα ξοδευτεί ακόμα, πόσοι Μ.L.King θα χρειαστούν και πόσοι με τ' όνομα Γκάντι. Ακόμα και το Imagine μοιάζει να παίζει από κάποιο γραμμόφωνο παλιάς εποχής, ξεκούρδιστο και μισοχαλασμένο. Kι εκεί στο ''You may say i'm a dreamer'' κάνει απότομες παύσεις.

Όποτε ακούγονται κανονικές ριπές και κάνουν τις δικές τους παύσεις, άνθρωποι που σκοτώνονται.

Γιώτα Καραγιάννη