Ο χιονάνθρωπος

Κάθε χρόνο η ίδια ιστορία. Σκάλα που μ' ανεβάζει στο πατάρι , κούτες στα χέρια , το φωτιστικό στο χολ που πηγαινοέρχεται απ' την πίεση ή απ' τη χαρά του δεν ξέρω και στολίδια που ξεμουδιάζουν μέσα στο σαλόνι , έτοιμα να πάρουν τη θέση τους. Το πρόγραμμα λέει να 'χω τελειώσει πριν το μεσημέρι, η μέση μου διαμαρτύρεται έντονα - καμιά φορά το σώμα δεν ακολουθεί αυτά που θες να κάνεις - και κάπως έτσι αρχίζουν τα Χριστούγεννα να παίρνουν σχήμα σπιτίσιο με τα λευκά δεντράκια από κερί σε ξεχωριστή θέα. Ο μικρούλης αρκούδος μέσα στο ξύλινο στεφάνι του εύχεται χρόνια πολλά κάθε χρόνο τέτοιες μέρες κι ας έχει χάσει λίγα φύλλα απ' το γκι που τον συνοδεύει.
Οι κούτες περιμένουν σαν ανοιχτά στόματα, αδειάζουν με ρυθμό, ένα διάλειμμα μόνο να μιλήσω στο τηλέφωνο κι η διάθεσή μου ανάβει λαμπιόνια μέσα στη μουντάδα της μέρας. Ένα καφέ ξύλινο κουτί στέκεται ακόμα σιωπηλό και περιμένει. Το ανοίγω. Ο χιονάνθρωπος είναι εκεί αμίλητος ανάμεσα στα πράσινα ελατάκια. Το χιόνι κι αυτό στη θέση του. Στριφογυρίζω το κλειδί στο κάτω μέρος κι αμέσως αρχίζει να παίζει μουσική σαν παλιά λατέρνα. Βοηθάω λίγο το χιονάνθρωπο με το χέρι. Γυρνάει μόνο με βοήθεια. Κι αυτός. Αντέχει όμως ακόμα κι ας έχουν περάσει δέκα χρόνια. Λίγο σκεφτικός, πιο κουρασμένος και πιο αγχωμένος. Με μια στροφή όμως του κλειδιού ζωηρεύει. Σαν τους ανθρώπους σκέφτηκα. Κι αν αντέχει ακόμα να παίζει μουσική , να χαιδεύει ψυχές και να στριφογυρίζει για να δίνει χαρά , τότε μπορούμε κι εμείς, είπα μέσα μου και βγήκα απ' το δωμάτιο. Για να τον αφήσω ήσυχο να μοιράζει απλόχερα την ιστορία του και την αγάπη.
Με νότες.

Γιώτα Καραγιάννη