Του Αγίου Δημητρίου έστρωνε η μάνα τα χαλιά. Στόλιζε τα βάζα με κίτρινα χρυσάνθεμα και μας έδινε και σπιτική μουσταλευριά. Με κανέλα κι άσπρο σουσαμάκι από πάνω. Η φιλενάδα της η Βασιλική που έμενε στο διπλανό μας σπίτι ήταν κι εκείνη μαστόρισσα σ' αυτά. Φίλευε όλα τα παιδιά της γειτονιάς και μετά γελούσε όλο χαρά. Η μέρα απ' το πρωί φορούσε τα γιορτινά της για κάποιο λόγο. Δημήτρη στο σπίτι δεν είχαμε. Παρόλα αυτά το καντήλι ήταν αναμμένο απ' την παραμονή. Τη μέρα της γιορτής σηκωνόταν αχάραγα να πάει πρόσφορο στην εκκλησιά. Το ετοίμαζε απ' την προηγούμενη. Είχε και μια σφραγίδα ξύλινη και την έβαζε πάνω στο ψωμί. Όλη την ώρα προσηλωμένη. Σαν να προσεύχεται. Τύλιγε ύστερα τη σφραγίδα σε μια άσπρη, λινή πετσέτα και την έκρυβε, για να μην κινδυνέψει από χέρια παιδικά. Έφτιαχνε κι ένα μοσχαράκι λεμονάτο, να φεύγει ο νους από τη μυρωδιά. Μετά κατέβαζε απ' το ντουλάπι το βάζο με το γλυκό καρυδάκι. Κέρασμα της θείας Ελένης απ' το χωριό. "Πότε έφαγες και δεν πήρα είδηση;" με ρωτούσε αυστηρά. Μ' εκείνο το αυστηρό ύφος που κρύβει στα σπλάχνα του μπόλικη αγάπη."Εεεε, χθες πήρα ένα!'' και τα μάγουλα γίνονταν κόκκινα σαν τη φωτιά. Έβαζε ύστερα τον μυρωδάτο καρπό στο πιατάκι του γλυκού με τα διάφανα κεντίδια. Για να μπορούν να έρχονται μόνες τους οι εικόνες αυτές. Και για να θυμάμαι πως έζησα μια ολόκληρη εποχή μαζί με ανθρώπους που αρωμάτιζαν τη ζωή. Και πως το μόνο που κρύβαμε ήταν το γλυκό στο βαζάκι.
Γιώτα Καραγιάννη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου