'Παν μέτρον άριστον' ακούγαμε συχνά όταν πηγαίναμε σχολείο. Αυτό το 'παν' με πήγαινε πολύ μακριά κι αυτό το 'μέτρον' μου άρεσε πολύ επειδή είχαμε και στο σπίτι. Η μάνα μου έραβε κουρτίνες στη ραπτομηχανή, μια παλιά singer μαύρη με ασημένια γράμματα κι είχε συνήθως μια κίτρινη μεζούρα περασμένη στο λαιμό της. Ο πατέρας μου μετρούσε στις οικοδομές μ' ένα σπαστό ξύλινο μέτρο κι έδειχνε και σ' εμένα τις υποδιαιρέσεις. Έφευγα κάθε φορά, κουραζόμουν. 'Αχ, αυτό το παιδί!' έλεγε απελπισμένος ο πατέρας μου κι εγώ έμπαινα μες στο δωμάτιο να γράψω κανένα ποίημα. Το 'άριστον' με κυνηγούσε απ' την άλλη μεριά μ' ένα σφίξιμο στο στομάχι. Στη σχολή οι καθηγητές μας έλεγαν να μη συμπαθούμε το μέτριο. Έβλεπα τότε το 'παν' να μου χαμογελάει κι ένιωθα μια συμφωνία μυστική, κοινή για όλους τους ανθρώπους. Ύστερα αμφισβητήθηκε κι αυτό, έμεινε μόνο το 'μέτρον άριστον'. Συμφιλιώθηκα αμέσως, δε γίνεται με κάθε μέτρο να υπολογίζεις τα πράγματα. Πρέπει ο καθένας να έχει το δικό του, σκέφτηκα. Όταν δούλεψα σε διάφορες δουλειές μέχρι να τελειώσω τις σπουδές, έφυγε και το 'άριστον' επειδή δεν είχα καθόλου ταλέντο στην πώληση ρούχων ή στερεοφωνικών. Πέρασαν τα χρόνια και πότε ερχόταν να με σκουντήσει ελαφριά στον ώμο το 'παν', πότε το 'μέτρον' και πότε το 'άριστον'. Ό,τι μάθεις μικρός άλλωστε, σε οδηγεί με κλωστές αδιόρατες σαν εκείνες της παλιάς ραπτομηχανής. Τα τελευταία χρόνια είναι αλήθεια πως ψάχνω και τα τρία. Κι όλο με κυριεύει η αγωνία μήπως κάτι δεν ακούω καλά ή μήπως μεγάλωσα τόσο πολύ που δεν αντιλαμβάνομαι εκείνα τα ελαφριά σκουντήγματα. Στον ώμο. Ειδικά όταν το 'μέτρο' αφορά σε συνθήκες ανθρώπινης ζωής και αξίας. Στο 'Μέτρον άνθρωπος' έχω βρει καταφύγιο και μ' αυτό θα συνεχίσω. Χωρίς υποδιαιρέσεις. Και χωρίς εκείνα τα αλληγορικά τερτίπια της φαντασίας. Που ψάχνει απεγνωσμένα να βρει πόσο γέρασε.
Γιώτα Καραγιάννη
18/7/2019
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου