Οι ναυτικοί λένε πως άμα δουν κορμοράνους, τότε η στεριά είναι πολύ κοντά. Έτσι κι εμείς. Μετά από τόσα χρόνια στη θάλασσα τη μνημονιακή, φτάσαμε επιτέλους σε αραξοβόλι. Έβαλα τα καλά μου, τις πέρλες στ' αυτιά, εκείνη τη ροζ μπλούζα που βρήκα σε τιμή ευκαιρίας κι άναψα όλα τα φώτα στο σαλόνι. Τσιγκουνιές θα κάνουμε τώρα? Ήρθαν κι οι γείτονες, που όλο το καλοκαίρι τους κατάπιε αμάσητους το μπαλκόνι τους, μ' ένα καινούριο χαμόγελο σαν διαφήμιση οδοντόκρεμας, για να γιορτάσουν μαζί μας. Η στεριά είναι κοντά, το είπαν στις ειδήσεις. Μην κοιτάς που οχτώ χρόνια τώρα, κάναμε οκτώ φορές την απόσταση Γης - Σελήνης μετ' επιστροφής. Να τρώμε και να κοιμόμαστε εν πτήση.Σαν τα πετροχελίδονα. Πάνε αυτά. Τελειώσανε. Αγγίζουμε το έδαφος πια - ό,τι απέμεινε δηλαδή- και φτιάχνουμε τσαγάκι ζεστό. Να ζεσταθεί η ψυχή μας. Χωρίς πλανάρισμα στον ουρανό. Νισάφι. Όλα τα δώσαμε. Δεν έμεινε και τίποτα. Τι να μας πάρουν πια? Τα σπουργίτια άλλωστε δεν έχουν τσέπες. Όσο για τους κορμοράνους μας κάνουν σινιάλο αρχέγονο, σαν συνεννόηση μυστική. Να συναντήσουμε εκείνη την άλλη τη στεριά. Εκεί που βλέπουμε πρώτα τον διπλανό. Και μετά στεγνώνουμε τα ρούχα στον ήλιο. Τα δικά του. Κι ύστερα θυμόμαστε αυτά που μας σημάδεψαν, τα μοιραζόμαστε σαν προζυμένιο ψωμί και λυτρωνόμαστε με την απλότητα που έχουν τα κύματα, κάθε φορά που σκάνε στην ακτή. Πουλιά, άνθρωποι και θάλασσα σε μια νομοτέλεια των αιθέρων. Κοινοτική.
Γιώτα Καραγιάννη
21/8/2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου