Ένα παραμύθι , μια ιστορία απ' τα παλιά, ένα αυτοσχέδιο νανούρισμα, ένα παιχνίδι χαλασμένο που το φτιάχνουμε , μια ζωγραφιά κολλημένη στο ψυγείο, ένα χάδι απρόσμενο ή ένα αστείο που προέκυψε μέσα απ' τις καθημερινές Συμπληγάδες.
Μια αλήθεια που να μοιράζεται σαν αραιωμένη φρουτόκρεμα, μέχρι εκεί που μπορεί να ειπωθεί. Ένα γέλιο παιδικό να 'ναι το στοίχημα κι εκεί απάνω που σου λέει κρυώνω να το ζεσταίνεις με φτερούγες αγάπης. Ανοιχτές. Για να μη νιώθει μοναξιά. Για να μη μεγαλώνει χωρίς μνήμη. Χωρίς μυρωδιές. Για να ταξιδεύει μαζί με άλλα παιδιά. Για να επιστρέφει και να σκορπά τη χρυσόσκονη του Πήτερ Παν.Για να μπορεί να επιστρέφει. Για να είναι δυνατό. Για να μη νιώθει υπάλληλος κι εσύ ο εργοδότης. Για να 'χει στις βαλίτσες του πολιτισμό. Για να μην κλαίει από θυμό. Για να χαίρεται που γεννήθηκε.
Για να μπορεί να φτιάξει έναν αρμονικό ενήλικα. Αληθινό.
Για να μπορούμε κι εμείς να συμπληρώνουμε το παζλ. Χωρίς να κοιτάμε το ρολόι. Για να γίνεται ο χρόνος δικός του. Να μην τον κοιτά απ' το τζάμι. Για να πηγαίνουμε μαζί στην αλάνα, να χτυπάμε τα γόνατα και να μετράμε τ' αστέρια. Μαζί του.
Για να θελήσει να δώσει ευκαιρία και σ' εμάς να βρούμε το δρόμο.
Εκεί που περιμένει ανυπόμονα να συναντηθούμε.
Στην αλάνα των παιδικών μας χρόνων.
Γιώτα Καραγιάννη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου